Zoals in mijn vorige blog was te lezen geven onbedoelde vooroordelen van docenten vaak een vertekend, uiteindelijk schooladvies. Ondanks dat cito misschien een hoger niveau aangeeft, geeft de school dan een lager advies omdat zij de leerling denken te kennen. Ik heb al menig maal meegemaakt dat ouders vertellen wat er op school gezegd is over hun zoon of dochter, maar dat ik tijdens het werken met deze leerling toch echt een ander beeld voor mij zie.
Hoe kunnen we hier mee omgaan?
Nederland heeft eigenlijk een hele gekke schoolcultuur. Op enkele scholen na is praktisch alle vorm van onderwijs openbaar. En dat is geweldig, begrijp mij niet verkeerd. Op deze manier krijgt iedereen dezelfde kansen en eenzelfde vorm van onderwijs. Ieder type school gooit daar dan zijn eigen sausje overheen; christelijk, katholiek, islamitisch, montessori, vrije school, jenaplan, openbaar. In principe worden zij geacht allemaal dezelfde leerlijn te volgen, maar mogen zelf bepalen hoe.
Wanneer komt bijles nou om de hoek kijken? En dit is dus waar wij Nederlanders eigenlijk een hele gekke cultuur hebben. Ga ik uitleggen: wij zien bijles bijna als falen. Het gaat niet goed op school, dus bijles. En daar wordt dan soms een beetje stil overgedaan.
En dat is zo jammer!
In Spanje hebben de meeste leerlingen 1x per week bijles, puur om af te stemmen hoe het gaat. Amerika heeft tal van clubs op school. Bekijk een willekeurige Amerikaanse tienerfilm of serie, en de hoofdpersoon heeft gegarandeerd of een tutor nodig, of is er zelf een. Maar hier? Hier doen we een beetje vreemd over het fenomeen bijles. En dat is zo gek. Klassen zitten nou eenmaal overvol, docenten zitten tot aan hun nek gevuld met werk en kunnen nou eenmaal niet aan elke vraag voldoen. Er is simpelweg geen tijd om extra uitleg te geven.
Absoluut een gemiste kans. Bijles is de uitgelezen manier om de lol in het leren terug te krijgen bij leerlingen. Het is niet alleen maar leren. Het is een beetje kletsen over van alles en nog wat. Het is 10, 20, 100 keer opnieuw uitleggen, net zolang totdat de leerling het echt snapt. Het is grapjes maken tussendoor. Het is rondjes rennen. Het is af en toe iets compleets anders doen dan waar iemand oorspronkelijk voor komt. Het is af en toe gewoon zeggen dat je geen zin hebt in rekenen, taal, topo of wereldoriëntatie.
Geef zorgen uit handen!
Het draait allemaal om zelfvertrouwen, dat een kind het plezier vindt in onderwerpen die hij of zij eerst het stomste van de wereld vond. Het is zorgen dat de glans in de oogjes terug komt. Het is zaak dat ze uitkijken naar de bijles (ik heb een leerling gehad die het vreselijk vond dat het zomervakantie werd, want dan kwam ik niet, omdat zij naar het buitenland ging en waarom ging ik dan niet mee)
Bijles is leuk! En het moet ook leuk zijn! De band die je met een leerling krijgt is echt heel sterk. Bijles is enorm waardevol; en absoluut niet stigmatiserend. Het is een extra aanvulling op de belevingswereld van het kind.
En ouders; geef het uit handen. Zorgt voor een blij kind, en een hoop rust in huis. En wie wil dat nou niet?
Met leerzame groet,
Juf Annechien
